
Schrijfsels
Ik schrijf. Columns, liedjes, theatervoorstellingen.
Voor mezelf, maar ook in opdracht.
Hieronder een kleine selectie.
Met open mond denken
Hoevaak ik mijn telefoon ook giftig vervloek wegens tijdvretende en verslavende eigenschappen, wil ik vandaag toch een lans breken voor een digitale functie die mijn leven verrijkt heeft: De voice messages van whatsapp. Wacht! Voordat je me haatmail gaat sturen. Geef me de kans om je te verleiden met deze lofzang.
Om te beginnen. Bellen kan echt niet meer (sorry, babyboomers). Het is dwingend. Ik wil je NU spreken! Maar ik ben NU ALTIJD met IETS LEUKERS bezig in de analoge wereld. Dus beter app je even met een korte vraag. Dankjewel. Een ‘voice’, zoals ik ze soms gemakzuchtig noem, is veel minder dwingend. Het is een gebaar van kijk, ik leg hier even iets voor je neer. Kijk maar wanneer je er tijd voor hebt. Alles is goed.
Ten tweede. Podcasts zijn genieten. Een ‘voice’ is eigenlijk een podcast van een vriend. Persoonlijker wordt de content niet! En dan heb ik het niet over een ‘bladieblaatje’ van ‘ik ben zo en zo laat daar en daar-tje’. Want dat app je gewoon.
| 4 feb 2023 | Mezza - bijlage van o.a. het AD |
Nee, ik heb het over meer dan 10 minuten durende contemplaties, inclusief gedachtestreepjes, -kronkels en eindeloze zijwegen, enkel voor jouw oren gemaakt. Ik heb het over het in ere herstellen van het ‘met open mond denken’.
Want het leven gaat om verhalen vertellen. Van elkaar leren. Om de wereld om ons heen beter te begrijpen en structureren.
Noord-Amerikaanse inheemse tradities gebruiken hiervoor de talking stick. Degene die de stick heeft, vertelt. De anderen luisteren met onverdeelde aandacht. En als het verhaal rond is wordt er ‘Aho!’ geroepen, wat Lakota is voor: “Ik heb gesproken. Bedankt voor het luisteren.”
Voice messages zijn eigenlijk de talking sticks van ons digitale tijdperk. Oké, het is in deze wel key dat je je vrienden zorgvuldig kiest. En als de storytelling skills ontbreken… dan kun je je echt afvragen of de vriendschap de moeite waard is.
Aho.
Merry Glitterfrikandel
Als kleuter had ik één vurig verlangen: Een grote hap nemen midden uit het verse blok kaas. Na weken zeuren brak mijn geluksdag aan: Gulzig hapte ik in het zachte gele vet en liet trots de achtergebleven halve maan met melktandenkartelrand aan m’n moeder zien. Daar besloot ik: De dag dat ik zelf een kaas kan kopen en er een hap uit kan nemen als ik dat wil, ben ik ècht volwassen.
De kaas is inmiddels gekocht en gegeten. Meermaals. Maar ik ben stiekem nog altijd die kleuter die trots glundert bij elke volwassen stap die het volgroeide lichaam zet.
Als ik een nieuwe verzekering afsluit bijvoorbeeld. Of duurzame fietstassen koop.
Of de kerstboom optuig, zoals gisteren. Weliswaar een schooierig scharminkel met plastic ballen in snackbar thema, maar een kinderhand is snel gevuld.
Terwijl ik de laatste glitterfrikandel aan een tak spies wordt er aangebeld.
De nieuwe buurvrouw. Of ze twee vorken mag lenen.
“Het bestek zit nog ergens in een doos en van salade met je handen eten krijg je zulke vieze vingers hè, HAHAHAHAAA!”.
D’r humor zit ook nog in een doos.
| 10 dec 2022 | Mezza - bijlage van o.a. het AD |
Of ik even wil zien hoe het geworden is.
Het feit dat ze na een verhuisdag salade bestelt i.p.v. pizza had op zich al genoeg waarschuwing kunnen zijn voor de perfectie die me te wachten stond.
“Let niet op de rommel”, zegt Angèèèèle terwijl ze me voorgaat in haar smetteloze fluwelen urban lounge met suave agave op de muren. “En dan komt hier naast de chaise longue een 2 meter hoge blauwspar te staan met van die fraaie handgeblazen ballen”.
Terug in mijn vintage frommelhuis plof ik naast de beteuterde kleuter op de bank.
Ik google ‘suave agave’ en staar een tijdje naar de scharminkelige glitterspriet.
Een kinderhand is snel leeggeslagen.
Misschien is het èchte volwassen zijn dan wel dat je weet hoe je de beteuterde kleuter in jezelf moet troosten…
Ik sjok naar de koelkast en pak de kaas uit het papier.
Eiwitkoning
| 29 okt 2022 | Mezza - bijlage van o.a. het AD |
“Sow, jij houdt van hard en intens, hè?” leest mijn trainer af van een staafdiagram die uit een printer gerold komt die aan een of ander meetapparaat hangt.
Een seconde lang denk ik toch dat het apparaat mijn bedstijl heeft gemeten en voel ik mij seksueel ontmaskerd. Puur ongemak maakt dat ik de ‘dat zei m’n man vannacht ook’-grap niet kan onderdrukken. Rood hoofd. Ik lach het weg. M’n trainer grinnikt uit beleefdheid. Ik neem een slok water. Verslik me. Moet hoesten. Wil dood.
Hij vervolgt op professionele toon: “Ik meet hier namelijk dat je een hoog eiwitgehalte in je bloed hebt en dan ben je meer gebouwd voor kortdurende intense trainingen en minder voor duursporten”.
Er valt een enorme last van mijn schouders. Aan de ene kant omdat het bloed langzaam weer terug mijn lichaam instroomt. Aan de andere kant omdat ik me realiseer dat ik niet langer tegen m’n natuur hoef te vechten.
Jarenlang snoerde ik wekelijks de renschoenen aan en schopte ik mezelf tegen heug en meug het Westerpark in. Want ik kon het niet verkroppen dat bepaalde mensen - die ik eerlijk gezegd minder sportief achtte dan mijzelf - toch jaarlijks die hevig geëmotioneerde dam-tot-dam-finish-foto op Instagram deelden. En ik kon niet eens een rondje Westerpark rennen zonder 23 keer stoppen en godverren?!
Schrijfsels
Tot op het bot gefrustreerd was het competitieve stampvoetende kind in mij. Tót dit eiwit-moment bij mijn trainer. De hemel brak open, het engelenkoor barstte in gezang uit: Jij hoeft nooit meer te rennen Yvonne! Je hoeft alleen nog maar high intensity trainingen te doen met dat eiwitlichaam van jou sjalielalielaaa (mijn engelen zijn niet zo goed met liedteksten).
Ik bedank mijn trainer voor deze goddelijke openbaring en vraag of hij ook veel eiwitten heeft. “Nou, reken maar! Ik ben een eiwitkoning!”
Mijn brein neemt weer een puberale seksuele afslag.
Bloed stroomt weer m’n hoofd in. Hoestend sprint ik de sportschool uit.
Tweedehands liefde
Ik ben een vintage-lover. Een briljant item vinden op Marktplaats of Vinted (app voor tweedehands kleding) geeft mij meer voldoening dan eindeloos scrollen op Zalando. Het is duurzamer bovendien. Dus minder schuldgevoel als ik 3 keer per week een pakketje ophaal bij Ali, de eigenaar van het dichtstbijzijnde PostNL punt.
Het is de sport om de parels uit het pek te vissen en die dan voor zo min mogelijk geld binnen te hengelen. En spannend bovendien, want je ‘liked’ meerdere items die dan in je favorietenlijst worden opgeslagen. Als een verkoper dan besluit het item af te prijzen, krijg je daar een melding over en moet je snel en doortastend handelen.
Er wordt mij de laatste tijd wel een psychologisch patroon duidelijk dat enigszins verontrustend is:
Ik: Oeh, paarse pumps van Isabel Marant á 100 euro -> LIKE
Pumps belanden in favorietenlijstje. Elke dag kijken. Andere pumps ook liken. Wikken, wegen. Niet kopen.
Melding: Nancylovesvintage heeft paarse pumps afgeprijsd naar 80 euro!
Ik: Oh, ze worden afgeprijsd. Niemand wil ze blijkbaar.
Dan ik ook niet.
Melding: De paarse pumps van Nancylovesvintage zijn VERKOCHT!
Ik: Woedend. Nu wil ik ze! Ga naar de site van Isabel Marant. Koop nieuwe pumps á 600 euro. Haat ze. Pijn aan m’n poten. Zet ze op Vinted.
| 20 aug 2022 | Mezza - bijlage van o.a. het AD |
Ik zie een schrijnende parallel met mijn liefdesleven.
Ik: Oeh, leuke man!
Leukeman: Hallo. Ik ben beschikbaar. Daten?
Ik: Tuurlijk. Dates bij kaarslicht met wijn en brie, alles. Dan de twijfels. Is dit hem wel? Meh ikweetniet. Ook nog met andere mannen daten.
Leukeman: Hallo. Ik ben nu bezet/emotioneel onbeschikbaar.
Ik: Woedend. Dit was hem!
Soms zijn er gelukkig items die wèl lukken. Zoals mijn mosgroene velvet Chesterfield bank van Marktplaats. Echt een eyecatcher, degelijke kwaliteit, one of a kind, duurzaam want; zoveelstehands. Ik hou er gewoon van als een item geschiedenis ademt. Dat er een verhaal achter zit. Dat er meerdere bilpartijen op m’n oude Chesterfield bank hebben gezeten geeft mij een vreemdsoortig genoegen.
Ik ben sinds kort weer aan het daten met mijn ex van 14 jaar geleden. Ook daar hebben sinds ons samenzijn meerdere bilpartijen op gezeten. Ik weet niet precies wat ik daarvan vind, maar een eyecatcher is hij wel. Kwaliteit heeft hij ook. Duurzaam? Ja, als dit geen recyclen is, dan vreet ik voortaan die petflessen wel op. Het is nog pril. En eng. Maar hij staat in ieder geval bijzonder goed bij m’n mosgroene Chesterfield. En wie weet kan hij de gecompliceerde honger van de vintage-lover in mij eindelijk stillen…
All is fair in love and war
Beste lezer, ik vermoed dat je niet luistert naar de naam Hernan of Adelbert, niet beschikt over een verzameling sportvismedailles en dubieuze foto’s op een kameel, dus dan ben je vermoedelijk ook NIET door mijn dating-app algoritme opgepikt als mogelijke ‘match’ en kan ik met een gerust hart mijn frustratie met je delen.
Ik ben weer vrijgezel en heb me toch maar opnieuw aangemeld voor Hinge; een van de ontelbare digitale laafplaatsen op het gebied van de liefdesdorst. Want ja, in tijden van lockdown en mondkap valt er weinig in het wild te vangen.
Ze beloofden ditmaal ècht iets anders. Dus deed ik mezelf een Gold-membership cadeau à 32,99 per maand. All is fair in love and war.
Aangezien eerder autonoom geswipe mijn liefdesdorst nooit heeft kunnen lessen, besloot ik ditmaal eens de algoritmes hun werk te laten doen. Met al mijn zorgvuldigheid creëerde ik mijn liefdesetalage zó dat ik dacht: Ja, dit ben ik. Mijn moeder zou me zelfs herkennen.
“Most compatible! Adelbert & Yvonne! We think you two should meet!”
Hoopvol open ik de app en 2 reebruine ogen die diep in de kassen van de lederen huid van de 55 jarige Adelbert liggen kijken me trots aan. Er mist een voortand, maar hij lacht breeduit. Glimmend van zweet steekt hij de vette karper richting de camera. Zijn zwembroek plakt tegen zijn behaarde benen. En in mijn te rijke fantasie hoor ik hem raspend nahijgen door de geleverde strijd met de vis.
| 12 mrt 2022 | Mezza - bijlage van o.a. het AD |
Òf er is iets goed mis met mijn zelfbeeld en moet ik gaan accepteren dat de Adelbertvijver nou eenmaal de grootste kans op vangst biedt. Òf het algoritme is zo geavanceerd dat het mijn onbewuste fetisj voor dikke tandeloze vissers eerder heeft gespot dan ikzelf. Òf mijn ex heeft m’n Hinge profiel gehackt en probeert me hiermee psychisch te ruïneren.
Kijk, ik gun Adelbert liefde. Ik zeg dat ook hardop bij elke Hinge-roos die ik van een Adelbert of Hernan aangeboden krijg: “Hallo lieverd, ik wens je liefde.” Dan slik ik mijn omhooggekomen kotsje weer door en tik venijnig maar liefdevol op het rode kruis.
Daarbij, als Adelbert mijn buurman was geweest, dan had ik ‘m waarschijnlijk met regelmaat advies gevraagd over de algenziekte van mijn vissen. Die ik niet heb, maar gewoon om hem een goed gevoel te geven. Ik ben geen slecht mens. Echt, nul haat aan Adelbert. Moge alle Adelberts het goed hebben. MAAR PLEUR ALSJEBLIEFT OP UIT MIJN ALGORITME IN NAAM VAN MIJN PSYCHISCH WELZIJN!